Να φύγει, να πετάξει μακριά. Αυτό λαχταρούσε από τον καιρό που θριάμβευσε στις θεατρικές σκηνές της επαρχίας. Ένα τόσο δα βηματάκι από την κουίντα στο φως. Στο παραμύθι. Καθρεφτίζεται και ταξιδεύει στο χρόνο, διατρέχει τις εποχές, δρασκελίζεις δεκαετίες, αιώνες. Ντύνεται κοστούμια-ρόλους και τους ζει απόλυτα.
Κι όταν κλείνει η αυλαία, αναζητά το είδωλό της πίσω από σύννεφα καπνού και του στέλνει φιλιά. Χάρτινα. Το ξέρει, στο τέλος θα επιστρέψει στις λατρεμένες ηρωίδες που κρύβονται πίσω από τον οβάλ καθρέφτη του μπουντουάρ, μόνη μαζί τους. Δε θέλει ρεαλισμό. Μόνο τη μαγεία αποζητά και πνίγεται όσο ζει στερημένη ποιήσεως. Πότε Μπλανς Ντυμπουά και πότε Στέλλα Βιολάντη, πότε Αρκάντινα και πότε Μαργαρίτα Γκωτιέ, πότε Ιουλιέττα και πότε Φυντανάκι. Ένα μικρό καράβι που ήταν αταξίδευτο. Ένα καναρίνι στην ανοιχτή πόρτα του κλουβιού που άλλον δεν πόθησε παρά να δώσει μια, να πετάξει μακριά· ένα ταξίδι στο ανέφικτο.
Ξέρει, κάθε τέλος κρύβει από μόνο του μιαν αβάσταχτη μελαγχολία. Σφραγίζει τα μάτια και τότε στην πλατεία καιροφυλακτεί ένας άντρας, η σκοτεινή ματιά του. Η ορχήστρα την παρασύρει, λικνίζεται απαλά στο ρυθμό της μαγικής κίνησης των χεριών του. Ένας περίεργος μαγνητισμός διαχέεται στην ατμόσφαιρα.
Και ξαφνικά βρίσκει τη σκηνή εξαιρετικά στενάχωρη, δεν χωρά τη φόρτιση που δονεί την πρωταγωνίστρια. Μονάχα η απουσία κοινού λιγάκι την πληγώνει, αλλά το σκοτάδι τη βοηθά να παραμυθιαστεί. Ένα σκοτάδι μοβ, όπως εκείνο που περιβάλλει τα όνειρα...